Arkadiusz Krzywniak

Kancelaria

Wykonywanie zawodu adwokata to przede wszystkim nawiązywanie i budowanie relacji z ludźmi. Prawo, jako regulator stosunków społecznych, ma swój sens i znaczenie tylko wtedy gdy uwzględnia złożoność natury ludzkiej. Wiele instytucji prawa ma genezę psychologiczną. Interdyscyplinarność zawodu adwokata wymusza posługiwanie się wiedzą daleką od jurystycznych reguł i schematów. Piękno tego zawodu polega na tym, że każda sprawa jest inna, bo każdy Klient jest inny. Każdy ma inne postrzeganie i relacjonowanie świata, każdy ma inną mentalność (choć motywacje bywają takie same). Każdy ma inną wrażliwość, inne priorytety życiowe, inny bagaż doświadczeń. To wszystko gra swoją rolę, gdy siada się do stołu, by poznać tzw. sedno sprawy.

Kiedyś, jeszcze jako aplikant adwokacki, usłyszałem zdanie, które zapadło mi w pamięć – bywają chwile, gdy adwokat to jedyny życzliwy człowiek dla swego Klienta. Tak, teraz po latach, mogę śmiało potwierdzić, wielu ludzi staje w drzwiach kancelarii adwokackich w sytuacji bezsilności i osamotnienia. Z adwokackiej perspektywy taka sytuacja ma dwoistą naturę. Jest dowodem zaufania, a jednocześnie rodzi poczucie odpowiedzialności za los tego człowieka.

By móc takiemu człowiekowi realnie pomóc, potrzeba nie tylko dobrej woli, lecz także czegoś, co w dawnych czasach nazywano „dobrym warsztatem” – wiedzy i umiejętności. Prawo, mimo, że zbudowane na pewnych syntetycznych schematach i normach, nie jest jednak nauką ścisłą, bo dotyczy nieskończonego zbioru ludzkich postaw i niedających się przewidzieć, powiązanych z nimi, okoliczności obiektywnych. To sprawia, że niezwykle ważna staje się metodyka postępowania, nazywana taktyką procesową i choć progresja rygoryzmu i opresyjnego automatyzmu wtłaczanego do norm proceduralnych jest silna, to element intelektualny (twórczy) wciąż ma zasadnicze znaczenie. Owa taktyka procesowa może być niezrozumiała dla osób nieświadomych istniejących uwarunkowań.

Notka biograficzna

W 2004r. ukończyłem stacjonarne studia prawa na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego; praca magisterska pt. ”Wywiad finansowy” (219 stron) sporządzona pod opieką prof.dr hab. Zygfryda Siwika w Katedrze Kryminologii i Prawa Karnego Gospodarczego UWr.

W okresie od czerwca 2006r. do grudnia 2009r. odbywałem aplikację adwokacką w Izbie Adwokackiej we Wrocławiu i byłem zatrudniony na stanowisku aplikanta adwokackiego w kancelarii adwokackiej we Wrocławiu. Dzięki bardzo intensywnemu udziałowi w rozprawach sądowych jako samodzielny pełnomocnik stron lub obrońca w sądach wszystkich szczebli oraz instancji (SR, SO, SA, SN) oraz sporządzaniu pism procesowych (wnioski, pozwy, apelacje, skargi kasacyjne) zgromadziłem pokaźne doświadczenie, dające mi komfort w samodzielnej pracy po zdanym egzaminie adwokackim.

W 2006 roku opublikowałem pracę naukową pt. „Sporne problemy zakresu kryminalizacji korupcji w sporcie profesjonalnym na tle art. 296b Kodeksu karnego z 1997r.” (Nowa Kodyfikacja Prawa Karnego, tom XIX, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2006r.).

Od 2010r. wykonuję zawód adwokata w formie indywidualnej kancelarii adwokackiej, a taka forma daje mi możliwość lepszego kontaktu z każdym Klientem i bardziej efektywnej współpracy. Obecnie taka forma wykonywania zawodu adwokata nazywana bywa „butikiem procesowym”, co zdaje się dobrze oddawać istotę sprawy.
Choć dobrze czuję się występując w postępowaniach karnych, to jednak preferowana przeze mnie praktyka to prawo cywilne i gospodarcze (w toku wykonywania zawodu pełniłem rolę pełnomocnika w procesach sądowych o znacznej wartości przedmiotu sporu oraz o złożonym - interdyscyplinarnym charakterze).
Z biegiem czasu stałem się wyznawcą tezy zaczerpniętej z kręgów niemieckojęzycznych – „Kein Zivilist – kein Jurist, kein Prozessualist – kein Zivilist”. Mimo, że Kodeks postępowania cywilnego to największa polska jednolita ustawa (pomijam ustawy podatkowe, np. ustawę o VAT z załącznikami…), do tego wyjątkowo masywnie nowelizowana przez kolejnych „reformatorów”, to trzeba przyznać, że piękno procesu cywilnego (czy szerzej – postępowania cywilnego) jest niezmienne od czasów rzymskich.
A za ukazanie tego piękna prawa rzymskiego w tym miejscu czuję się w obowiązku podziękować śp. Panu Profesorowi Edwardowi Szymoszkowi oraz dr Ireneuszowi Żeberowi, z którymi każda rozmowa zmieniała się w intelektualną przygodę.

Niniejszą krótką notkę biograficzną zwieńczę wskazaniem, iż w okresie od stycznia 2005r. do maja 2006r. miałem zaszczyt pracować jako asystent Wicemarszałka w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Dolnośląskiego (Departament Rozwoju Regionalnego), co pozwoliło mi poszerzyć swoją wiedzę o administracji oraz samorządzie terytorialnym.